ΙΒΑΝ ΜΑΡΚΑΝΟ

Ο Ιβάν Μαρκάνο Σιέρρα, ή απλά Μαρκάνο (γεννημένος στις 23 Ιουνίου 1987 στην πόλη Σανταντέρ) είναι Ισπανός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού Πειραιώς. Αγωνίζεται κυρίως στη θέση του κεντρικού αμυντικού, ωστόσο έχει την ικανότητα να αγωνίζεται με την ίδια ευχέρεια και σαν αριστερό μπακ.

Ο Ιβάν Μαρκάνο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις ακαδημίες της Ρασίνγκ Σανταντέρ σε ηλικία μόλις 10 ετών. Μέχρι το 2008 ο Μαρκάνο αγωνίστηκε με τη Β' ομάδα της Ρασίνγκ Σανταντέρ 51 φορές δίχως να καταφέρει να πετύχει κάποιο γκολ. 

Τη σεζόν 2008-09 προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα της Ρασίνγκ Σανταντέρ με την οποία πραγματοποίησε 45 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και 2 γκολ. Οι πολύ καλές του εμφανίσεις με τη φανέλα της ισπανικής ομάδας προκάλεσαν το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων εντός κι εκτός των συνόρων της Ισπανίας. 

Τελικά η ομάδα που τον απέκτησε ήταν η επίσης ισπανική Βιγιαρρεάλ ΚΦ μετά από πρόταση ύψους 6.000.000 ευρώ, η οποία μάλιστα προσέφερε στον Μαρκάνο συμβόλαιο συνεργασίας διάρκειας 6 ετών.

Παρά τις υψηλές προσδοκίες της διοίκησης αλλά και των φιλάθλων της Βιγιαρρεάλ ΚΦ, ο Μαρκάνο δεν κατάφερε να αποδώσει τα αναμενόμενα στην Ισπανική ομάδα πραγματοποιώντας τελικά σε 3 χρόνια μόλις 27 εμφανίσεις.

Το καλοκαίρι του 2010 δόθηκε δανεικός για ένα χρόνο στην επίσης ισπανική Χετάφε ΚΦ, με την οποία πραγματοποίησε 38 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και ένα γκολ.

Την επόμενη σεζόν δόθηκε δανεικός στον Ολυμπιακό μετά από πρόταση ύψους 1.000.000 ευρώ και μετά τη θερμή εισήγηση του τότε προπονητή του Ολυμπιακού, Ερνέστο Βαλβέρδε. Στους ερθρόλευκους πραγματοποίησε συνολικά 41 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και 5 γκολ. 

Με τον Ολμπιακό κατέκτησε ένα Πρωτάθλημα κι ένα Κύπελλο Ελλάδας, ενώ έφτασε μια ανάσα από την προημιτελική φάση του Γιουρόπα Λιγκ καθώς ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στη φάση των 16 της διοργάνωσης μετα την εντός έδρας ήττα από τη Μεταλίστ Χάρκιβ με 1-2, σκορ που διαμορφώθηκε στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

Μετά την επιστροφή του στην Βιγιαρρεάλ ΚΦ, ήρθε πρόταση ύψους 5.000.000 ευρώ από τη Ρωσική Ρουμπίν Καζάν η οποία και έγινε αποδεκτή.

Σήμερα ο Μαρκάνο αγωνίζεται ξανά στον Ολυμπιακό Πειραιώς ώς δανεικός απο την Ρωσική ομάδα.

Ο Ιβάν Μαρκάνο έχει μόλις μία διεθνής συμμετοχή με την Εθνική Ομάδα της Ισπανίας Κ21 την οποία πραγματοποίησε το 2009 σε αγώνα εναντίον της Φινλανδίας.

ΒΕΡΟΙΑ - ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ 0-5 "ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ"

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΤΣΕΛ

Ο Χοσέ Μιγκέλ Γκονθάλεθ Μαρτίν Ντελ Κάμπο, εν συντoμία Μίτσελ, (γεννημένος στις 23 Μαρτίου 1963 στην πόλη της Μαδρίτης) είναι Ισπανός πρώην ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. 

Σαν ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν στην θέση του δεξιού χαφ και ήταν γνωστός για τις ικανότητές του με την μπάλα στα πόδια, καθώς και για την εκτελεστική του δεινότητα. Το μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του καριέρας (λίγο παραπάνω από μια δεκαετία) το πέρασε στη Ρεάλ Μαδρίτης, απολαμβάνοντας μεγάλη επιτυχία σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. 
Αυτήν την περίοδο, ο Μίτσελ είναι προπονητής του Ολυμπιακού Πειραιώς, που αγωνίζεται στην Superleague.

Ο Μίτσελ είναι γιος ποδοσφαιριστή ο οποίος αναγκάστηκε να παρατήσει το ποδόσφαιρο στα 27 του λόγω τροχαίου ατυχήματος. Στην ηλικία των 13, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης, στις οποίες γρήγορα ξεχώρισε λόγω της τεχνικής και της φυσικής του κατάστασης, με αποτέλεσμα να προωθηθεί μέσα σε λίγα χρόνια, στην πρώτη ομάδα. Η αγαπημένη του θέση ήταν αυτή του δεξιού εξτρέμ, αλλά αγωνίστηκε και ως μέσος όποτε χρειάστηκε.

Στην Ρεάλ παρέμεινε για 14 ολόκληρα χρόνια έως και το 1996 παίζοντας σε 404 αγώνες και έχοντας σημειώσει συνολικά 97 γκολ. Μόνο την χρονιά 1989 ο Μίτσελ είχε δηλώσει πως θα έπαιρνε μεταγραφή στην Ιταλία, αλλά η μετακίνησή του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Το 1996, μετά από πολλά χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μίτσελ άφησε την Ισπανία για το Μεξικό και την Κλουμπ Σελάγια. Εκεί παρέμεινε μόλις ένα χρόνο πετυχαίνοντας 9 γκολ σε 34 εμφανίσεις.

Αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ο Μίτσελ εργάστηκε αρχικά ως τηλεοπτικός σχολιαστής του καναλιού RTVE και ως αρθρογράφος για την Marca.

Το 2005 έκανε την αρχή στην προπονητική του καριέρα με την πρόσληψη του από τη Ράγιο Βαγιεκάνο ενώ ένα χρόνο αργότερα ανέλαβε την Β' ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης. Η ομάδα του όμως έπεσε κατηγορία και απολύθηκε.

Στις 27 Απριλίου 2009 αντικατέστησε το Βίκτορ Μουνιόθ στον πάγκο της Χετάφε και κατάφερε να σώσει την ομάδα στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς. Έτσι κέρδισε ένα συμβόλαιο δύο ετών, αλλά η συνεργασία λύθηκε στο τέλος της σεζόν 2010-2011, παρόλο που ο Μίτσελ κατάφερε ξανά να σώσει την ομάδα από τον υποβιβασμό.

Ο Μίτσελ υπέγραψε με τη Σεβίλλη στις 6 Φεβρουαρίου 2012, στην οποία έμεινε λιγότερο από ένα χρόνο, καθώς στις 4 Φεβρουαρίου 2013 ανακοινώθηκε και επίσημα η πρόσληψή του από τον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα.

Ο Μίτσελ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Εθνική Ισπανίας στις 20 Νοεμβρίου του 1985 εναντίον της Εθνικής Αυστρίας. Συνολικά πραγματοποίησε 98 συμμετοχές με όλες τις Εθνικές Ισπανίας, εκ των οποίων οι 66 ήταν με την Εθνική Ανδρών, πετυχαίνοντας 33 γκολ.

"ΘΥΡΑ ΘΑΝΑΤΟΥ"... Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΕΚΕΙΝΗ ΜΕΡΑ 8.2.81

Η θύρα θανάτου... Εγώ, ο Μανωλιός, 18 χρόνων τότε, Ολυμπιακός με τις ώρες μου, είχα τον Σπύρο να με βάζει σε τάξη (όπως έλεγε) και να μου θυμίζει ποια είναι η θέση μας και που έπρεπε να είμαστε όταν έπαιζε ο Ολυμπιακός. Το Σάββατο, στις 7/2, δεν κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ. Μαζευτήκαμε στο λιμάνι, με μια μπύρα στο χέρι μέχρι το πρωί. Ξεχαστήκαμε με την κουβέντα, είχε φάει τότε μεγάλο κόλλημα με τον Γαλάκο. Όλο για αυτόν μιλούσε, ήταν τρελός και παλαβός για εκείνον. «Αύριο θα πάω, σίγουρα πράγματα! Να τον φιλήσω, να τον ακουμπήσω απλά, και μετά δεν θα πλυθώ μέχρι την άλλη Κυριακή...», έλεγε. «Δεν με χωράνε τα παπούτσια μου όταν τον βλέπω, θέλω να τα βγάλω και να τρέξω προς το μέρος του. Είναι ο Θεός ο ίδιος!», μονολογούσε. «Μην βλαστημάς ρε Σπύρο», του έλεγα εγώ ο αφελής... Πήγαμε σπίτι με τα πόδια θυμάμαι. Από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι, με την κουβέντα δεν καταλάβαμε τον ποδαρόδρομο...

Την άλλη μέρα ο Σπύρος σήκωσε πυρετό. «Μας πήρε το αεράκι ρε Σπύρακλα», του είπα. Η κυρά Κατερίνα το θεώρησε απίθανο να σηκωθεί να πάει στον αγώνα. «Άστη να λέει, δεν χάνω τον αγώνα με την χανούμισσα εγώ, και πεθαμένος θα πάω!». Θεέ μου, τι κουβέντα... Ξεκινήσαμε από τις 11 να κατηφορίζουμε. Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα, οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: στο Καραϊσκάκη. Σε όλη την διαδρομή ο Σπύρος ήταν χαμένος (όπως πάντα πριν από κάθε αγώνα), τραγούδαγε και μίλαγε μόνος του. «Φτάσαμε Μανωλιό, φτάσαμε! Κοίτα το, κοίτα το, είναι παράδεισος!». «Παράδεισος για εμάς και κόλαση για τους άλλους», του είπα και μας έπιασαν τα γέλια. Στις 12 ήμασταν ήδη μέσα, Θύρα 7 όπως πάντα....

Οι φωνές, τα τραγούδια, τα πανό, σε βάζανε αμέσως στο κλίμα. Τίποτα μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου και αγωνίας και ο Χάρος θα σκέπαζε με την κατάμαυρη σκιά του το φαληρικό στάδιο... Όταν βγήκε η ομάδα, το γήπεδο άλλαξε μορφή. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να περιγραφούν με λόγια, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά, όλων, όλων μας. Έβλεπε ο καθένας μας στο πρόσωπο του άλλου, σαν να κοιτούσαμε μέσα από γυαλί, την αγάπη του για την ομάδα. Για τους παίκτες, το γήπεδο, για όλα. Τα πάντα για τον Ολυμπιακό. Ο Σπύρος είχε ήδη εξαφανιστεί από δίπλα μου....

Μετά απο κάποια λεπτά, τον είδα πάνω στο κάγκελο να φωνάζει: «Γαλάκο είσαι ένας και μοναδικός!». Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι ζούσαμε κάτι το απίθανο. Μα ο Χάρος, παραμόνευε… Τα λεπτά άρχισαν να κυλούν. Το τόπι χανότανε μέσα στα πόδια των παιχταράδων μας.  Ένα γήπεδο «στο πόδι», χωρίς σταματημό, ένα γήπεδο κόλαση. Μετά από το 3ο λεπτό του παιχνιδιού, με ένα τρομερό κατέβασμα που έκανε ο Γαλάκος, έβαλε το πρώτο του γκολ. Αυτό ήταν....

Το γήπεδο πήρε φωτιά και μαζί με αυτό και η καρδιά του Σπύρου, ο οποίος γκρεμοτσακίστηκε από το κάγκελο μέσα στα πανηγύρια. Το κεφάλι του άνοιξε, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ούτε ο ίδιος. Μέσα στα αίματα φώναζε: «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ! Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!» «Ρε Σπύρακλα, πρόσεχε ρε. Θα σκοτωθείς ρε φίλε» «Υπάρχει πιο γλυκός θάνατος ρε??? Να σου πω εγώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»… Τέλος του ημίχρονου. «Έλα να κάτσεις λίγο κάτω ρε τρελέ». «Κακομοίρη μου, αν σε δει η κ. Κατερίνα έτσι, θα σου το κόψει το γήπεδο μια και καλή! Δεν πρέπει να δει την κεφάλα σου σπασμένη, ρε». «Καλά ρε, θα δούμε μετά τι θα κάνουμε, όχου...» Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και ο Σπύρος έμεινε τελικά μαζί μου, δεν αισθανότανε και πολύ καλά. Όταν όμως ο Γαλάκος ξανακάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα, ανέβηκε πάλι στα κάγκελα και χοροπήδαγε σαν το κατσίκι... «Οικονομόπουλε, να τον προσέχεις αυτόν, θα σου καρφώσει κι άλλα!», έλεγε στον τερματοφύλακα. Τα γκολ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η καρδιά μας είχε βγει από την θέση της και έκανε και αυτή τις βόλτες της μέσα στο γήπεδο....

Ο Κουσουλάκης και ο Ορφανός είχαν ήδη βάλει από ένα γκολ. Το σκορ ήταν 4-0 και το γλέντι φούντωνε, γλέντι που έγινε ακόμα πιο ξέφρενο έπειτα από την τρελή κούρσα του Βαμβακούλα και το 5-0. Το όνειρο που ζούσαμε, ένα πραγματικό γεγονός πλέον, έφτασε στην αποκορύφωση του όταν ο Μάϊκ Γαλάκος στο 84' έκανε το 6-0. Δεν θέλαμε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν θα έφερνε την καρδιά μας σε τέτοιο παραλήρημα. Και έτσι ξαφνικά, όλα άρχισαν... «Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!» «Που πάνε όλοι ρε Σπύρο, που να πάμε;» «Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!» «Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…» Που να ακούσει... «Γαλάκο, σου 'ρχομαι!», φώναζε. Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο μαζί με τόσους άλλους....

Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει απο χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω. «Μην χαθούμε, ρε!», του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί, ξαφνικά, τον είδα να χάνεται, να πέφτει. Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές... «Ρεεεεεεεεεεεεεεε! Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!», φώναζα. «Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!». Η φωνή μου, ένα τίποτα μέσα στον όχλο, όλοι τρέχανε όλο και πιο πολύ, χωρίς να ξέρουν ότι από κάτω βρίσκεται κόσμος. «Ανοίξτε ρεεεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες!!! Ανοίξτε γ... το στανιό μου...ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι ρεεεεεε...Ανοίξτε μ...!!! Μηηηηηηη, μη τρέχετε, είμαστε κάτω ρεεεεεεε!!!»... Λόγια, οδύνης λόγια, χαραγμένα σαν από κοφτερή λεπίδα πάνω στην καρδιά μου. Είχαν πέσει από πάνω μου παιδιά και από κάτω μου άλλα να φωνάζουν σπαρακτικά. Μετά από κάποια ώρα, κατάφερα να σηκωθώ ενώ ακόμα παλικάρια, το ένα μετά το άλλο, έπεφταν κάτω στις σκάλες...

Βλέπω, μέσα στον χαλασμό, τον Σπύρο σφηνωμένο στην γωνία της πόρτας. Ένα κουβάρι να φωνάζει: «Ααααααααααααα το κεφάλι μου, το κεφαλάκι μουυυυυυ...". Πήγα κοντά του. Του έβγαλα το κεφάλι μέσα από το κάγκελο. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα πάνω του, δεν το αισθανόταν. Βρήκαμε ένα άνοιγμα, μια τρύπα που προσπάθησαν να ανοίξουν στην πόρτα. Βγήκαμε έξω. Έσυρα σαν τσουβάλι τον Σπύρο στον περίβολο της θύρας, και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ένιωθε τίποτα πάνω του. Του στερέωσα το κεφάλι στο τοίχο. Έβαλα τα κλάματα.. Δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει ούτε η μανά του έτσι όπως ήταν... «Σπύρο...Μίλα ρε φίλε. ΜΙΛΑΑΑΑ!!!» «Πονάω...Το κεφάλι μου...Πονάω…Τι γίνεται;...Tι έγινε;...Πονάω Μανωλιό. Πονάωωωωωω...» «Σώπα, σώπα. Έρχονται ρε, έρχονται. Θα σε φτιάξουν ρε, μη μιλάς...Σώπα...» «Γιατί φωνάζουν; Τι γίνεται ρε Mανωλιό. Τι γίνεται, τι μας κάνανε.» «Τίποτα, σταμάτα αγόρι μου, έρχονται»...

Τον αφήνω, πάω προς την είσοδο να βοηθήσω. Περνάω το χέρι μου μέσα από την τρύπα, 10 άτομα το αρπάζουν. Προσπαθούσαν να γλιτώσουν, να βγουν. Δεν μπορούσα να πιάσω κανέναν. Έπιανα ένα χέρι, αλλά ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω το υπόλοιπο σώμα. Μια μάζα όλα, χέρια, πόδια, μυαλά, όλα ένα... Έξω από την είσοδο, κόσμος να τρέχει να βοηθήσει, πανικός, κραυγές, κραυγές που σου έκαιγαν την ψυχή. Όλα μία κόλαση… Τα πρώτα ασθενοφόρα έφτασαν. Έτρεξα στον Σπύρο. «Σπύρακλα, έλα φτάσανε, έλα πάμε στον γιατρό, πάμε! Ακούς; Θα σε πάρω αγκαλιά να σε πάω μέχρι εκεί, ακούς; Κάνε υπομονή, ήρθαν...» Δεν μιλούσε. Τα μάτια του τρεμόπαιζαν κλειστά, δεν μίλαγε, δεν κουνιόταν....

Τα έχασα... «Όχι ρε! Όχι...Σπύρο, κάνε κουράγιο, ήρθανε ρε. Έλα, και θα σου φέρω τον Γαλάκο να σε δει, ακούς;...Ακούς Σπύρο μου;...Έλα πάμε, πάμε αγόρι μου, πάμε...» Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Το κεφάλι του κρεμότανε κάτω. Τον πάω στο πρώτο ασθενοφόρο που είδα μπροστά μου, είχαν μέσα αλλά δυό παιδιά. «Πάρτε τον, πάρτε τον σας παρακαλώ. Δεν μιλάει, δεν σαλεύει, πάρτε τον!» «Στο δίπλα, είναι άδειο. Στο δίπλα...», μου λέει ο νοσοκόμος. Πάω δίπλα, τον παίρνει ένας γιατρός, τον βάζουν στο φορείο, του περνάνε ορούς και την μάσκα οξυγόνου και στο τέλος του φοράνε ένα κολάρο στο λαιμό....

Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς το Τζάνειο. Στη διαδρομή, ο νοσοκόμος του μέτραγε την πίεση και του έκανε συνέχεια ενέσεις. «Γιατρέ τι...Τι γίνεται, πες μου...Πες, ζει; Θα γίνει καλά; Πες μου, σε παρακαλώ, είμαι φίλος του, πες μου!» "Πρέπει να έχει σπάσει τον λαιμό του, δύσκολα...Θα δούμε..." «Όχι ..Όχι ρε Σπύρο, μην μου το κάνεις αυτό, όχι...Έλα, ξύπνα! Ξύπνα!!!» Με έπιασε πανικός. Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον κουνάω πέρα δώθε. Του έβγαλα τον ορό από το χέρι κατά λάθος. Δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Κρύωνα, ίδρωνα, είχα πάθει σοκ. Ο γιατρός με τράβηξε μακριά, έβαλε τον ορό στον Σπύρο, και μου είπε ότι δεν του κάνω καλό με αυτό τον τρόπο....

Με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει μια ηρεμιστική ένεση. «Όχι δεν θέλω τίποτα, καλά είμαι», του είπα. Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ήδη ο πανικός είχε μεταφερθεί εκεί. Βγήκαμε, πήραν τρέχοντας στην εντατική τον Σπύρο. Εγώ πήγα στα ιατρεία να μου περάσουν μια γάζα στο κεφάλι, το είχα σκίσει. Μετά βγήκα και περίμενα τα νέα για τον φίλο μου. Άρχισα να κλαίω, μόλις συνειδητοποιούσα τι είχε γίνει. Ζήτησα από τους γιατρούς να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια του Σπύρου. Πήρα τηλέφωνο σπίτι του... «Μαρία, δώσε μου την μαμά σου...Κυρία Κατερίνα...». Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου… «Μανωλιό, πες μου ότι είσαστε καλά! Βλέπουμε τηλεόραση, μάθαμε τι έγινε, πες μου μόνο αυτό...Γιατί κλαίς αγόρι μου; Μην κλαις, πέρασε τώρα...Δώσε μου τον Σπύρο να ησυχάσω, δώσε μου να του μιλήσω στο τηλέφωνο...» «κ. Κατερίνα, ελάτε από δω...Δεν είναι καλά ο Σπύρος». Η γυναίκα έπεσε, λιποθύμησε στο λεπτό. Επικράτησε πανικός....

Ο θείος του πήρε το τηλέφωνο σαν πιο ψύχραιμος (ο πατέρας του είχε πεθάνει), ένας δεύτερος πατέρας για αυτόν. Του εξήγησα τι είχε συμβεί... Σε 15 λεπτά φτάσανε. Το χάος έξω από το νοσοκομείο επιβάρυνε την κατάσταση της κυρίας Κατερίνας, η οποία έχασε πάλι τις αισθήσεις της. Την πήγαν οι γιατροί να ξαπλώσει. Ο θείος του Σπύρου έκλαιγε ασταμάτητα. Πήγε να τον δει. Όταν βγήκε δεν μας μίλησε. Κατευθύνθηκε προς την έξοδο, πήρε φόρα, και κοπάνισε την γροθιά του στον τοίχο... «Γιατί Θεέ μου...», φώναξε, «ΓΙΑΤΙ; Γιατί το παλικάρι μου ρε...» Η μικρή του αδερφή έτρεξε προς το μέρος του, του έπιασε το πόδι και άρχισε να κλαίει. Αυτή την εικόνα την έβλεπες παντού, σε κάθε γωνία μέσα στο νοσοκομείο. Στο νεκροθάλαμο, μαζεύονταν συνέχεια συγγενείς, προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους....

Συνεχείς λιποθυμίες. Οι γιατροί τρέχανε να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Εγώ, η μητέρα του, ο θείος του και οι αδερφές του, καθόμασταν και περιμέναμε με αγωνία να έρθει κάποιος να μας πει κάτι, το παραμικρό. Νοσοκόμες και γιατροί, πήγαιναν μέσα έξω συνεχώς. Δεν τις κοιτούσα ποτέ, δεν ήθελα να έρθουν προς το μέρος μας. Το ένα παιδί μετά το άλλο έφευγε από την ζωή. Όλοι μπαίνανε στον ψυχρό θάλαμο με μια ελπίδα, να μην είναι ο δικός τους άνθρωπος ένα από τα σκορπισμένα πτώματα που βρίσκονταν κάτω στο δάπεδο του νεκροτομείου. Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν ταυτότητα πάνω τους, οπότε έπρεπε να γίνει αναγνώριση από τους συγγενείς. Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από το να είσαι με την αμφιβολία, να περιμένεις την σειρά σου να μπεις σε εκείνο το δωμάτιο, μη ξέροντας αν θα βγεις με το παιδί σου νεκρό στα χέρια σου ή όχι. Η πιό συγκλονιστική αναγνώριση ήταν του πιο μικρού παιδιού, του Παναγιωτάκη Τουμανίδη....

Οι θείοι του, όταν τον αναγνώρισαν, άρχισαν με λιγμούς να του φωνάζουν: «Αυτό…Αυτό είναι το παλικάρι μας. Σήκω Παναγιώτη μου..Σήκω αγόρι μου να φύγουμε, σήκω λεβέντη μουυυυ». Ήταν απίστευτο όλο αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε, και επιβάρυνε ακόμα πιο πολύ την κατάσταση μας, την ίδια στιγμή που περιμέναμε νέα από τους δικούς μας ανθρώπους. Μανάδες πέφτανε στο πάτωμα, πατεράδες ξεσπούσαν με γροθιές στους τοίχους από την οδύνη. Ξαφνικά, είδα έναν γιατρό να κατευθύνεται προς εμάς. Δεν το ήθελα, αλλά η ώρα είχε φτάσει... Πλησίασε προς το μέρος μας. Το ύφος του, παγερό αλλά ταυτόχρονα γεμάτο θλίψη. Η μητέρα του κατάλαβε…Άρχισε να κλαίει και να φωνάζει το όνομα του παιδιού της, του Σπυράκου. «Σπύρο μουουου...Αγόρι μου...Όμορφε μου...»....

Όλοι πέσανε πάνω της να την κρατήσουν. Ο γιατρός γύρισε σε εμένα, τα μάτια μου τρέχανε, δεν έβγαλα μιλιά. Μίλησε αυτός. «Λυπάμαι, το χάσαμε το παλικάρι, λυπάμαι ειλικρινά», είπε. Έπεσα, κάθισα στο πάτωμα. «Όχι ρε Σπύρο, όχι ρε φίλε...ΦΙΛΕ ΜΟΥ…ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ…ΟΧΙ» Ήταν το τέλος μιας ζωής, μόλις 18 χρόνων. Μια ζωής, που μου χάρισε πολλά, και μου πήρε άλλα τόσα. Ήταν ο φίλος μου, ο αδερφός μου, ένα κομμάτι από την ζωή μου, από την ψυχή μου. Ο άνθρωπος μου, ο ΣΠΥΡΑΚΛΑΣ... Λεωνιδάκης Σπύρος, Ετών 18 Ημερομηνία θανάτου: 8/2/81 Ώρα θανάτου: 20:30 Τώρα, 28 χρόνια μετά, μεγάλος πια και εγώ, παντρεμένος με 2 παιδιά, τον Σπύρο και την Νεφέλη...

Δεν ξεχνάω ποτέ τον φίλο μου τον Σπύρο, που χάθηκε άδικα, που έφυγε από την ζωή χαρούμενος για την ομάδα του, με το χαμόγελο στα χείλη και το όνομα του Γαλάκου μέσα στην ψυχή του. Πέθανε πάνω στο καθήκον, πέθανε για την μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Πέθανε όμως και εξαιτίας της απροσεξίας και της ανευθυνότητας κάποιων. Η οργή μετά απο τόσα χρόνια έχει εξασθενήσει και την έχει διαδεχθεί η λύπη και η θύμηση αυτών των παιδιών. Στην κηδεία του Σπύρου, ήρθε ο «μοναδικός του», ο Μάϊκ Γαλάκος. Ο παίκτης που τον έκανε να τρέξει στα "σκαλιά του θανάτου" για να τον συναντήσει....

Ένα τηλέφωνο στον Ολυμπιακό αρκούσε. Σημαίες, φανέλες, κασκόλ παντού. Τον συνόδευσε και μια φανέλα ακουμπισμένη στην κοιλιά του, με την υπογραφή του Μάϊκ: "Θα σε θυμόμαστε πάντα παλικάρι μου...Γαλάκος». Όταν μετά απο μήνες κόπασε ο θόρυβος από όλη την ιστορία, η οικογένεια του Σπύρου είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα:  Ήταν ο κύριος Νταϊφάς.  Ήθελε να εκφράσει προσωπικά την λύπη του για τον θάνατο του Σπύρου. Δεν ήθελε, είπε, να πάρει πιο πριν, γιατί οι οικογένειες των παιδιών χρειαζόντουσαν ηρεμία. Όλοι οι παίκτες τότε είχαν πάθει σοκ απο όλα αυτά τα γεγονότα. Επισκέπτονταν τα τραυματισμένα παιδιά και τις οικογένειες των θυμάτων με δάκρυα στα μάτια....

Αρκετοί απο αυτούς έδωσαν από την τσέπη τους αρκετά χρήματα στις οικογένειες. Είναι χαρακτηριστικό οτι 2 από τα 21 θύματα ήταν προσωπικοί φίλοι του Νίκου Αναστόπουλου, ο οποίος είχε προμηθεύσει ο ίδιος τα παιδιά με τα εισιτήρια της "μαύρης θύρας". Ήταν ο Μιχάλης Μάρκου με την αρραβωνιαστικιά του Ζωγραφιά Χαϊρατίδου. Θυμάμαι τον Μάικ Γαλάκο ο οποίος έλεγε ότι μία ώρα μετά από το τραγικό γεγονός, καθότανε στο γήπεδο και κοιτούσε την Θύρα 7, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του...

Έλεγε οτι είναι απίστευτο να βάλει ο νους του πως τα παιδιά που ήταν εκεί, που τραγουδούσαν το όνομα του Θρύλου, που γιόρταζαν τον θρίαμβο του Ολυμπιακού, αυτά τα ίδια παιδιά ποδοπατήθηκαν απο την χαρά τους για την μεγάλη νίκη την ίδια στιγμή που οι παίκτες πανηγυρίζαν στα αποδυτήρια το αποτέλεσμα... Από τότε ξαναπήγα στο γήπεδο, όχι αρκετές φορές όμως. Θυμάμαι πως όταν περνούσα έξω από το Καραϊσκάκη, ο πόνος γινόταν αβάσταχτος. Προσπαθώ ακόμα και τώρα να λέω στα παιδιά μου, για εκείνη την μοιραία μέρα. Τους έχω πει τα πάντα για τον ΣΠΥΡΑΚΛΑ, ο μικρός μου γιος πήρε το όνομά του...

Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω απο αυτό το γεγονός, θέλοντας και μη. Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τον Ολυμπιακό και τον φανατισμό που είχαν αυτά τα παιδιά για την ομάδα. Δεν είναι έτσι όμως. Ο Ολυμπιακός αυτός είναι, των μεγάλων συγκινήσεων. Δεν φταίει σε τίποτα ούτε αυτός, ούτε η αγάπη, ούτε ο φανατισμός, ούτε τίποτα τέτοιο. Μόνο η εγκληματική αβλεψία μερικών, οι οποίοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, μα ποτέ. Αν δεν είχαν ανοίξει την Θύρα 8, τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα...

Η Θύρα 7, ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που δεν οδηγούσε κατευθείαν στις κερκίδες. Στο τέλος της σκάλας, υπήρχε μια στοά σκοτεινή περίπου 50 μέτρων που έφτανε μέχρι την εξέδρα. Όταν έβγαινες απο το γήπεδο, δεν μπορούσες να δεις αν υπήρχε κόσμος στην σκάλα ή αν η πόρτα είναι ανοιχτή. Ακόμα και τώρα, δικαιολογώ απόλυτα τα παιδιά που πήγαν ώρες μετά για να βρουν τους υπευθύνους για όλη την τραγωδία. Δεν είχε όμως κανένα νόημα πλέον. Μπορεί το δικαστήριο να τους αθώωσε όλους αλλά οι τύψεις θα τους ακολουθούν μέχρι να πεθάνουν... Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, δίνω το παρόν μαζί με όλη την οικογένεια μου στο μνημόσυνο για τα 20 παιδιά και τον έναν αδερφό μου, που χάθηκε έτσι ξαφνικά. Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ...

Όταν πήγα για πρώτη φορά στο νέο Καραϊσκάκη, τα πόδια μου κόπηκαν. Η θυσία αυτών των παιδιών είχε επιτέλους αντίκρισμα. Πήγα μαζί με τις αδερφές και τον θείο του Σπύρου και βρεθήκαμε πάλι στο μέρος που άφησε την τελευταία του πνοή, μια πνοή την οποία αφιέρωσε στην αγαπημένη του ομάδα, στο ιδανικό της ζωής του: Στον Ολυμπιακό του, στον Ολυμπιακό μας. Ήταν αβάσταχτος ο πόνος, και τα δάκρυα ασταμάτητα. Η φράση «Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», τρύπησε την καρδιά μας. Μας έλειπε, μας έλειπε πολύ... Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην κερκίδα του Τορίνο, το 1999 αν δεν κάνω λάθος, δημιουργήθηκε ένα σύνθημα: «Θεέ μου κάνε μου ένα χατίρι, να βγει αλήθεια ένα όνειρο τρελό, μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας, τον Θρύλο μας στον τελικό»...

Τρελάθηκα όταν το άκουσα. Δείχνει πως ο Ολυμπιακός λαός, γενιά με τη γενιά, δεν ξεχνάει ούτε στιγμή αυτά τα παιδιά. Αν γυρίσω 24 χρόνια πριν, θυμάμαι ότι όλος ο αθλητικός κόσμος (ανεξάρτητα από ομάδα και χρώμα) είχε συγκλονισθεί. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, προσέφερε αρκετό αίμα στο νοσοκομείο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, μαζί και όλη η ομάδα του Ολυμπιακού. Απο τους πρώτους ήταν ο Κυράστας και ο Καραβίτης. Η κυρία Λόλα Νταϊφά ήταν, είναι, και θα είναι πάντα κοντά στις οικογένειες των θυμάτων, όπως επίσης και οι Σωκράτης και Πέτρος Κόκκαλης (υπάρχουν πράγματα που έχουν κάνει και δεν τα έχει μάθει κανείς)....

Αυτή είναι η πιο ουσιαστική βοήθεια και η πιο αληθινή. Τότε τα χρήματα και οι 350 χιλιάδες που έδινε στις οικογένειες η κυβέρνηση, ήταν ένα τίποτα. Τι να κάνουν τα λεφτά σε μία μάνα μπροστά την απώλεια του παιδιού της;;; Δυστυχώς κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει υπεύθυνα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία. Η ανάκριση δεν είπε ποτέ, επίσημα, αν η πόρτα ήταν κλειστή ή ανοικτή, μόνο εμείς που ποδοπατηθήκαμε, χάσαμε τις αισθήσεις μας για αρκετή ώρα, την αναπνοή μας την ίδια, ξέρουμε την αλήθεια και είναι ντροπή μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία να την κρύβουμε....


Θύμωσα, και η οργή μου ξεπερνάει τα όρια όταν (ακόμα και τώρα), διαβάζω σε διάφορα βιβλία ότι η πόρτα ήταν ανοικτή. Σήμερα, αυτά που βλέπουμε και ακούμε εις βάρος των θυμάτων της Θύρας 7, αυτή η ιεροσυλία που διαπράττεται από κάποιους υπάνθρωπους, είναι απαράδεκτη. Ξέρω, ότι κάθε ένας που βρίζει τους νεκρούς της Θύρας 7, θα το βρει μπροστά του, αν δεν το έχει ήδη βρει. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είναι αυτό που αισθάνομαι. Καλά όλα, καλές οι ομάδες, οι οπαδοί, αλλά το σημαντικότερο είναι να μη γίνονται τέτοια πράγματα και ο καθένας να γυρίζει σπίτι του αρτιμελής. Να πηγαίνει, αλλά να γυρίζει κιόλας....

Το σύνθημα «Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου», μας ταρακουνάει όλους. Όταν μια διοργάνωση κατακτείται, είναι παράδοση το τρόπαιο να σηκώνεται ψηλά...Από την 8η Φεβρουαριίου του 1981 και έπειτα όμως, οι παίκτες του Ολυμπιακού, το σηκώνουν τόσο ψηλά, ώστε να μπορέσουν και τα αδέλφια μας που είναι εκεί, να το ακουμπήσουν... Αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου και αδελφού μου ΣΠΥΡΟΥ και των υπόλοιπων αδικοχαμένων πρωταθλητών αγάπης και αφοσίωσης στον Ολυμπιακό" .

ΣΤΗΝ ΘΥΡΑ 7 ΤΩΝ "ΟΥΡΑΝΩΝ"

Ήταν η 20ή αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής. Είχε ντέρμπι. Ο Ολυμπιακός μας εναντίον της ΑΕΚ, στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Οι βαθμοί διαφοράς ανάμεσα στην ομάδα μας και τους «κιτρινόμαυρους», μόλις δύο… Ντέρμπι με τα όλα του… Για τον αγώνα είχαν εκδοθεί 35.450 εισιτήρια. Και είχαν όλα τους εξαφανιστεί. Το ματς θα άρχιζε στις 15:15… Από τις 12 ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει στο Καραϊσκάκη. Κασκόλ, σημαίες, τύμπανα… Η προσμονή μεγάλη. Η αγωνία επίσης. Ήταν ένα ντέρμπι, άλλωστε…

Περίπου μία ώρα πριν από τη σέντρα το γήπεδο γέμισε. Ασφυκτικά. Δεν έπεφτε καρφίτσα, όπως θα έλεγε κανείς… Τα τραγούδια, τα συνθήματα, τα τύμπανα είχαν δημιουργήσει ήδη μία υπέροχη ατμόσφαιρα. Η προθέρμανση, η είσοδος στα αποδυτήρια, η έξοδος από αυτά… Στις 15:15 οι ομάδες ήταν έτοιμες, μπροστά στον διαιτητή Κουτούλα, για να αρχίσουν το μεγάλο ματς.

Ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί με τους: Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο. Απέναντι του η ΑΕΚ με τους: Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Μανωλά, Καραβίτη, Παραπραστανίτη, Θώδη, Βλάχο, Ελευθεράκη, Κώττη, Μπάγεβιτς και Μαύρο.

Είχαν περάσει 30 λεπτά αγώνα, όταν μετά από αράουτ του Βαγγέλη Κουσουλάκη και σέντρα του Τάκη Περσία, ο Μάϊκ Γαλάκος, λίγα μέτρα πλάγια αριστερά από την εστία της Α.Ε.Κ., στοπάρισε τη μπάλα με το στήθος και κατεβάζοντάς την, έπιασε με το αριστερό του πόδι ένα φοβερό σουτ και κάρφωσε τη μπάλα στα δίχτυα του Οικονομόπουλου, βάζοντας παράλληλα «φωτιά» στο στάδιο Καραϊσκάκη. Ήταν το 1-0.

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με μια αλλαγή της Α.Ε.Κ. Συγκεκριμένα ο Νικολάου είχε πάρει στο 46’ τη θέση του Θώδη. Λίγο αργότερα στο 51’ ο Μανωλάς πήρε το δρόμο για τα αποδυτήρια με δεύτερη κίτρινη κάρτα για διπλό σκληρό μαρκάρισμα επί του Μάϊκ Γαλάκου.

53’ Η μπάλα έφτασε από τον Βαγγέλη Κουσουλάκη στον Τάκη Περσία που μπήκε από αριστερά και τροφοδότησε τον Μάικ Γαλάκο, ο οποίος από τα έξι περίπου μέτρα κεραυνοβόλησε για δεύτερη φορά τον Οικονομόπουλο. Ήταν το 2-0.

68’ Μετά από σέντρα του Τάκη Νικολούδη, ο Βαγγέλης Κουσουλάκης έκλεψε τη μπάλα από τον Καραβίτη και με δυνατό σουτ έστειλε στα δίχτυα γράφοντας το 3-0 και κάνοντας τις εξέδρες να παραληρούν από χαρά.

75’ Ο Τάκης Νικολούδης τροφοδότησε τον Κώστα Ορφανό μέσα στην περιοχή και ο τελευταίος με πλασέ έκανε το 4-0.

80’ Ο Νίκος Βαμβακούλας πήρε τη μπάλα πίσω από τη σέντρα και αφού με μια τρελή κούρσα πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του, σούταρε από δέκα μέτρα κάνοντας το 5-0.

84’ Μετά από σύγχυση στην περιοχή του Οικονομόπουλου, ο Κώστας Ορφανός σούταρε δυνατά, η μπάλα έφτασε στον Μάϊκ Γαλάκο ο οποίος σφράγισε τη μεγαλειώδη εμφάνιση, γράφοντας το 6-0. Οι πανηγυρισμοί από τους φιλάθλους είχαν αρχίσει πολύ πριν το 90’ και η ιαχή «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ», «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ», δονούσε την ατμόσφαιρα. Όμως η μοίρα εκείνη τη στιγμή είχε άλλα σχέδια.

Πολλοί από τους φιλάθλους του Θρύλου που βρίσκονταν στη ΘΥΡΑ 7, έτρεξαν πριν από τη λήξη του αγώνα να βγουν έξω, προκειμένου να πάνε στη Θύρα 1 για να υποδεχτούν τους θριαμβευτές. Η ώρα ήταν 16:58 και το παιχνίδι ήθελε δύο λεπτά για να τελειώσει.

Κάποιος από τους φιλάθλους που έτρεχαν χαρούμενοι, πάτησε κάποιο μαξιλαράκι και γλίστρησε στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην έξοδο. Η μοιραία πόρτα ήταν κλειστή ή μισάνοιχτη, σύμφωνα με άλλους, και το κακό δεν άργησε να γίνει, καθώς δεκάδες άτομα έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο και ποδοπατήθηκαν, αφού από πίσω έρχονταν ανυποψίαστοι φίλαθλοι κατά κύματα.

 ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

17:03 Κάποιοι αστυφύλακες κατορθώνουν να ξεριζώσουν ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο.

17:15 Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και 13 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στον Τζάνειο νοσοκομείο Πειραιά, ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην αστυνομία και τα νοσοκομεία.

17:30 Αρκετοί φίλαθλοι συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

17:50 Τα τηλεοπτικά δίκτυα (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο, ώστε να ενισχύσουν τους εφημερεύοντες αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

18:20 Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί κ. Τσουκαντάς και κ. Αποστολάτος και δίνονται εντολές για ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών.

18:30 Το Κέντρο Άμεσης Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Εκατοντάδες αστυνομικοί προσφέρουν αίμα.

18:50 Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης, ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της Α.Ε.Κ.

19:00 Με εντολή του διευθυντή του ΚΑΒ κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.

19:15 Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από τον Τζάνειο και με αγωνία ζητούν να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών.

19:30 Αθρόα είναι η προσέλευση γιατρών και αιμοδοτών, ενώ δεκάδες γυναίκες λιποθυμούν από την αγωνία.

19:40 Ο Υπουργός κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον Πρωθυπουργό κ. Ράλλη, ο οποίος δίνει εντολή να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή.

19:45 Χρειάζεται να μπλοκάρουν το Τζάνειο δυνάμεις των ΜΑΤ προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους γιατρούς και στους αιμοδότες.

20:00 Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στο Τζάνειο από τους συγγενείς. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχας. Δυστυχώς ακολούθησαν και άλλοι και ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 21.

20:15 Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στην ΘΥΡΑ 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.

20:30 Στο Τζάνειο φτάνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης ενώ σοβαρά τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Αρκετοί από τους συγγενείς λιποθυμούν.

20:50 Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους.

21:00 Γύρω στα 300 με 400 άτομα με άγριες διαθέσεις προσπαθούν να μπουν στο στάδιο Καραϊσκάκη και να βρουν τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.

21:15 Ο διοικητής του Τζανείου κ. Απέργης βγαίνει στο διάδρομο και κάνει έκκληση στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου γιατί εμποδίζεται με την παρουσία τους η κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων, ενώ εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γινόντουσαν και από τα τηλεοπτικά δίκτυα.

22:00 Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά - σιγά από τα δύο νοσοκομεία...

Κλείνοντας την μικρή αναφορά μας στο δραματικό χρονικό των γεγονότων της 8ης Φεβρουαρίου 1981 θα σταθούμε, για να αποκρυπτογραφήσουμε τα αίτια της τραγωδίας της ΘΥΡΑΣ 7, στα λόγια -όπως τότε ειπώθηκαν- ενός από τους τραυματίες, του 18χρονου τότε, Ηλία Λύτρα ο οποίος ήταν από τους πρώτους που έπεσαν στα σκαλοπάτια της ΘΥΡΑΣ 7.

«Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε, άρχισαν να πέφτουν από πάνω μας ένας, δύο, τρεις , δέκα... εκατό»…

 ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΙ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ, ΠΑΡΟΝΤΕΣ…

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)

Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)

Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)

Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)

Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)

Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)

Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)

Νίκος Φίλος (19 ετών)

Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)

Βασίλης Μάχας (20 ετών)

Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)

Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)

Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)

Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)

Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)

Κώστας Μπίλας (28 ετών)

Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)

Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)

Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)

Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)

ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ....

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΑΜ ΜΕ... ΡΟΜΠΕΡΤΟ..!

Ο 27χρονος Ρομπέρτο Χιμένεθ Γκάγκο γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1986 στην Φουενλαμπράδα, ένα προάστιο της Μαδρίτης. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και έκανε τα πρώτα του βήματα στις ακαδημίες της Ατλέτικο.Είναι δεξιοπόδαρος και έχει ύψος 1.92.

Ωστόσο βρέθηκε τυχαία κάτω από τα δοκάρια, όταν μια μέρα του ζήτησαν οι φίλοι του να παίξει στο τέρμα και εκείνος, χρησιμοποιώντας και όσα είχε μάθει από το τζούντο, τους εντυπωσίασε! Στάθηκε τυχερός βέβαια αφού μία σειρά από συμπτώσεις έφερε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα στις 22 Δεκεμβρίου του 2005 με αντίπαλο την Οσασούνα, καθώς πρόβλημα αντιμετώπιζαν και οι τέσσερις τερματοφύλακες των «ροχιμπλάνκος», που δεν μπορούσαν να παίξουν είτε λόγω τιμωρίας είτε λόγω τραυματισμών. 

Στα επόμενα 2 χρόνια συνέχισε να αγωνίζεται στην Atlético B (Segunda B) χωρίς όμως σταθερές παρουσίες αφού ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς. Η τρίτη του χρονιά (2006/07) ήταν γεμάτη με 34 συμμετοχές και του επέτρεψε να δείξει τις ικανότητές του.

Έτσι το καλοκαίρι του 2007 αποφασίστηκε από τη διοίκηση να φύγει δανεικός στη Χιμνάστικ της Ταραγόνα (Segunda División) και στη συνέχεια, το 2008, κατηφόρισε στην Ουέλβα και την Ρεκρεατίβο (Primera División), ως έμψυχο «αντάλλαγμα» για την μεταγραφή του Σινάμα Πονγκόλ. Στην Ανδαλουσία αγωνίστηκε μόνο σε δυο ματς του Κυπέλλου και όταν με την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος η Ουέλβα υποβιβάστηκε, ο Ρομπέρτο επέστρεψε στην Ατλέτικο περιμένοντας την ευκαιρία του. 

Αυτή του παρουσιάστηκε, αλλά σε αυτήν την περίπτωση η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Στον αγώνα της Ατλέτικο Μαδρίτης με την Πόρτο για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ξεκίνησε βασικός, όμως στο μισάωρο τραυματίστηκε και έγινε αλλαγή. Τη θέση του πήρε ο Νταβίδ Ντε Χέα. Στο μεταξύ, είχε συμμετάσχει στην αποστολή της Εθνικής Ισπανίας για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U21 του 2009. 

Τον Ιανουάριο του 2010 η Ατλέτικο τον παραχώρησε δανεικό μέχρι το τέλος της σεζόν στη Σαραγόσα και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, η Μπενφίκα πλήρωσε 8.5 εκατομμύρια ευρώ για να τον φέρει στη Λισαβόνα, εκεί όπου είχε συμπαίκτη τον Χαβιέρ Σαβιόλα, όπως και φέτος στον Ολυμπιακό! 

Η αρχή με τους "Αετούς" ήταν κακή για τον Ρομπέρτο, ωστόσο ο Ισπανός στη συνέχεια επανήλθε θριαμβευτικά. Συγκεκριμένα σε ένα παιχνίδι της Μπενφίκα με τη Σετούμπαλ στο «Ντα Λουζ», κλήθηκε να αντικαταστήσει τον αποβληθέντα Ζούλιο Σέζαρ, αποκρούοντας αμέσως μετά το πέναλτι του Ούγκο Λεάλ! 

Στην πρώτη του χρονιά με τους «αετούς» είχε 40 συμμετοχές, οι 14 εκ των οποίων ήταν στην Ευρώπη (6 στο Τσάμπιονς Λιγκ και 8 στο Europa League). Η Μπενφίκα, με τον Ρομπέρτο στη σύνθεσή της, έφτασε μέχρι τον ημιτελικό του Europa, όπου αποκλείστηκε από την Μπράγκα. 

Με την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, ένας επενδυτικός όμιλος (μέλη του οποίου είναι ο γνωστός Πορτογάλος μάνατζερ Ζόρζε Μέντες, αλλά και ο πρόεδρος της Σαραγόσα, Αγαπίτο Ιγκλέσιας) αγόρασε τα δικαιώματά του και τον παραχώρησε ξανά στην ομάδα της Αραγονίας, η οποία κλήθηκε να πληρώσει μόλις 86.000 ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε στο 1% του συνολικού ποσού της μετακίνησης. 

Στη διετία 2011-13 ο Ρομπέρτο υπήρξε ένας από τους καλύτερους παίκτες της Σαραγόσα. Βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο και έχασε μόλις 5 παιχνίδια στο πρωτάθλημα, ενώ η μεγάλη του επιτυχία ήταν πως κατάφερε να είναι στατιστικά ο πρώτος σε αποκρούσεις γκολκίπερ της Πριμέρα. Η καριέρα του φαινόταν πως ήταν άρρηκτα δεμένη με την Ατλέτικο. Οι Μαδριλένοι τον απέκτησαν για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια (με τετραετές συμβόλαιο) και τον προόριζαν για βασικό της τερματοφύλακα τη σεζόν 2014/15. 

Όμως ο Ολυμπιακός είχε άλλα σχέδια... Το καλοκαίρι μετά από εισήγηση του Μίτσελ, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού έκαναν μια σπουδαία κίνηση... Έτσι ο Ολυμπιακός απέκτησε τον έμπειρο Ισπανό τερματοφύλακα, δανεικό για 1 χρόνο από την Ατλέτικο Μαδρίτης. 

Μετά από μια καταπληκτική εμφάνιση και μια σπουδαία πορεία στο Θρύλο... ο κόσμος μας ζητούσε "δια καός" να μείνει ο Ρομπέρτο και ο Βαγγέλης Μαρινάκης τον κράτησε στο λιμάνι... δίνοντας 6.000.000 ευρώ! 

Ο Ολυμπιακός έκανε το μεγάλο μπαμ με την απόκτηση του Ρομπέρτο μέχρι το 2018! Η ανακοίνωση έγινε από τα μεγάφωνα του Γ. Καραϊσκάκης κατά τη διάρκεια του αγώνα με τον Πανιώνιο.

Η ανακοίνωση της ΠΑΕ:

"Η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανακοινώνει την απόκτηση του τερματοφύλακα, Ρομπέρτο Χιμένεθ Γκάγκο, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια".

Μετά από την πώληση του Μήτρογλου στη Φούλαμ, ο Ολυμπιακός έπρεπε να αποκτήσει το Ρομπέρτο.. εξάλλου ο Μαρινάκης έπρεπε να εκμεταλευτεί το γεγονός.. κάτι που έκανε!!
Ρομπέρτο αλάνι για πάντα στο λιμάνι..!!!

ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΑΛΗ "Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ"

Κάθε φορά που ο Ερνέστο Βαλβέρδε καθόταν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες για να κάνει δηλώσεις, μία εντυπωσιακή ξανθιά μαγνήτιζε τα βλέμματα των φιλάθλων. Η όμορφη διερμηνέας του «ερυθρόλευκου» τεχνικού ονομάζεται Μαρίνα Τσαλή και βρίσκεται στο πλευρό του από την πρώτη του «θητεία» στον Ολυμπιακό, τη σεζόν 2008-09. 

Πολύ γρήγορα κέρδισε όχι μόνο την εμπιστοσύνη του Βάσκου προπονητή, αλλά και των ανθρώπων της διοίκησης. Πέρα από το γεγονός ότι ανταποκρίθηκε απόλυτα στις απαιτήσεις της δουλειάς της, φρόντισε με τη γενικότερη στάση της αλλά και το ιδιαίτερα χαμηλό της προφίλ, στο οποίο παραμένει πιστή, να γίνει ένα από τα πιο έμπιστα πρόσωπα της «ερυθρόλευκης» οικογένειας. 

Μπορεί λόγω του ρόλου της να συναναστρέφεται σχεδόν καθημερινά με εκπροσώπους του Τύπου, όμως ποτέ δεν μίλησε δημόσια ούτε για την ομάδα ούτε για τη ζωή της. Αν και κατά καιρούς δέχτηκε προτάσεις για συνεντεύξεις, δεν άλλαξε ρότα και έμεινε συνειδητά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. 

Εξαίρεση αποτελεί μια μίνι-συνέντευξη στο Castellano.gr, ένα σάιτ που ασχολείται με τον ισπανικό πολιτισμό. Στην ερώτηση γιατί επέλεξε να μάθει ισπανικά, εκείνη απάντησε ότι της άρεσε πολύ η γλώσσα και γενικότερα η λάτιν κουλτούρα, ενώ είχε μεγάλη επιθυμία να ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική και να καταλάβει τους στίχους λάτιν τραγουδιών που λατρεύει. 

Ετσι, όπως είπε, μόλις της δόθηκε η ευκαιρία από ένα φροντιστήριο ισπανικών που άνοιξε στη γειτονιά της, ξεκίνησε άμεσα τα μαθήματα. Αργότερα, ταξίδεψε και στην Ισπανία, όπου διεύρυνε τις σπουδές της και γνώρισε την τοπική κουλτούρα.

Το 2008 η διοίκηση Κόκκαλη βρήκε στο πρόσωπό της τον άνθρωπο που θα βοηθήσει τον Βαλβέρδε στην επαφή του με τον Τύπο καθώς και τους ποδοσφαιριστές της ομάδας με λάτιν καταγωγή. Είχε πολύ καλή συνεργασία με όλους τους ισπανόφωνους του Ολυμπιακού και ειδικότερα με την οικογένεια του Λουτσιάνο Γκαλέτι. Τη βοήθησε το γεγονός ότι παρακολουθούσε ποδόσφαιρο και πριν εμπλακεί επαγγελματικά με την πειραϊκή ΠΑΕ, όπως και το ότι είναι παντρεμένη με άνθρωπο που έχει σχέση με τον αθλητισμό. 

Συνεπώς, δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να προσαρμοστεί ακόμη και στις συζητήσεις της με τους Βραζιλιάνους του Ολυμπιακού. Εκτός από τον Βαλβέρδε, βοήθησε στη μετάφραση και άλλους ισπανόφωνους της ομάδας όπως Φουστέρ, Μαρκάνο, Ορμπάιθ και Ιμπαγάσα που καλούνταν για δηλώσεις μπροστά στις κάμερες. Ακόμα μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο πλευρό της ερυθρόλευκης οικογένειας κάνοντας τη δουλειά που πολύ καλά ξέρει.

Οι υποχρεώσεις της στον Ολυμπιακό αποτελούν ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητάς της. Αντίθετα, το μεγαλύτερο και το σημαντικότερο το καταλαμβάνει η οικογένειά της. Η ίδια έχει μεγαλώσει στην Αργυρούπολη και ο πατέρας ήταν στρατιωτικός. 

ΕΡΝΑΝ ΠΕΡΕΣ "ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ"

Ο Ερνάν Αρσένιο Πέρες Γκονσάλες γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1989 στην πόλη Φερνάντο ντε λα Μόρα της Παραγουάης, στα περίχωρα της πρωτεύουσας Ασουνσιόν. Ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής στις τοπικές κατηγορίες της περιοχής και έτσι ο μικρός Ερνάν κόλλησε πολύ γρήγορα το «μικρόβιο» της μπάλας. Ξεκίνησε να παίζει στις ακαδημίες της ομάδας Cristóbal Colón (Χριστόφορος Κολόμβος) στη γειτονική πόλη Νιεμπί και στα 15 του ήταν ήδη το αστέρι και ο πρώτος σκόρερ.

Λίγο αργότερα πήγε στην Ytororó του Σαν Αντόνιο και αμέσως μετά, το 2005, υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο στην Tacuary, ομάδα της Πριμέρα Ντιβισιόν της Παραγουάης.  Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 16 ετών στο τουρνουά της Κλαουσούρα, αλλά χρειάστηκε να περάσουν δυο χρόνια για να καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα. Στο πρωτάθλημα της Απερτούρα του 2007 ήταν ήδη βασικός στην ενδεκάδα της Τακουάρι και η φήμη του ως ανερχόμενου αστέρα είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα.

Η ταχύτητά του σε συνδυασμό με την πολύ καλή τεχνική του ήταν τα δυο στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίσει και να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ευρωπαίων σκάουτ. Η Σπόρτινγκ Λισαβόνας θέλησε να τον αποκτήσει, όμως τελικά δεν υπήρξε συμφωνία και ο Πέρες δόθηκε το 2008 στην Libertad, με την Τακουάρι να διατηρεί το 50% των δικαιωμάτων του παίκτη. Ήδη είχε κληθεί στις μικρές Εθνικές της πατρίδας του και τον Ιανουάριο του 2009 αποτέλεσε μέλος της αποστολής που πήρε μέρος στο Πρωτάθλημα της Λατινικής Αμερικής κάτω των 20 του 2009 (Campeonato Sudamericano Sub-20) που διοργανώθηκε στη Βενεζουέλα.

Εκεί ο Πέρες έλαμψε με την απόδοσή του, βγήκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά με 5 τέρματα σε 7 αγώνες και βοήθησε την «αλμπιρόχα» να τερματίσει στη δεύτερη θέση, πίσω από τη Βραζιλία. Ο Πέρες σκόραρε κατά σειρά εναντίον της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Βενεζουέλας, της Κολομβίας και ξανά επί της τροπαιούχου Βραζιλίας. Το μέλλον φάνταζε λαμπρό για τον 20χρονο Ερνάν, όμως ένας σοβαρός τραυματισμός στο δεξί του γόνατο στη διάρκεια μιας προπόνησης (ολική ρήξη συνδέσμων), τον οδήγησε στο χειρουργείο και τον άφησε εκτός γηπέδων για τρεις περίπου μήνες.

Το καλοκαίρι του 2009, ο Χουάν Κάρλος Γκαρίδο, προπονητής τότε της Βιγιαρεάλ Β, η οποία είχε μόλις κερδίσει την άνοδό της στην Σεγούντα Ντιβισιόν, εισηγήθηκε την απόκτηση του Πέρες, ο οποίος υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με το «κίτρινο υποβρύχιο». Τον Σεπτέμβριο πήρε μέρος με την Εθνική U-20 στο Μουντιάλ της Αιγύπτου, φτάνοντας μέχρι τους «16» της διοργάνωσης (αποκλείστηκε από τη Νότια Κορέα με 3-0). Στην πρώτη του χρονιά με την νεοφώτιστη Villarreal B στην Σεγούντα, πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις (35 συμμετοχές & 1 γκολ) και κέρδισε θέση βασικού την οποία κράτησε και στην επόμενη σεζόν (33 συμμετοχές & 4 γκολ).

Ο Γκαρίδο, ο οποίος διαδέχτηκε τον Ιανουάριο του 2011 τον Ερνέστο Βαλβέρδε στον πάγκο της Βιγιαρεάλ, πήρε το καλοκαίρι του 2011 τον Πέρες μαζί του στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας και ο Ερνάν έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στις 27 Σεπτεμβρίου στο εκτός έδρας ματς για τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Νάπολη. Οι Ισπανοί είχαν κληρωθεί στον όμιλο του «θανάτου», μαζί με Μπάγερν, Νάπολη και Μάντσεστερ Σίτι, όμως ο Γκαρίδο έδωσε συμμετοχές στον Πέρες τόσο σε εκείνα τα παιχνίδια όσο και στην Πριμέρα Ντιβισιόν (ντεμπούτο με γκολ απέναντι στη Σαραγόσα την 1η Οκτωβρίου του 2011).

Ο Παραγουανός έκλεισε την πρώτη του σεζόν στη Βιγιαρεάλ με 27 συμμετοχές (21 στο πρωτάθλημα, 1 στο Κύπελλο και 5 στο Τσάμπιονς Λιγκ) και 4 γκολ, αλλά και πολλές αλλαγές στον πάγκο της ομάδας (Μολίνα, Λοτίνα), η οποία τελικά υποβιβάστηκε. Μετά τον τραγικό θάνατο του Μανόλο Πρεθιάδο, ο νέος τεχνικός Χούλιο Μπελάθκεθ, συνέχισε να εμπιστεύεται τον Πέρες, ο οποίος όμως σε καμία φάση των δυόμισι χρόνων που αγωνίστηκε στο «υποβρύχιο», δεν μπόρεσε να καθιερωθεί ως βασικός, αποτελώντας πάντοτε δεύτερη λύση για τους προπονητές του.

Το ίδιο συνέβη και με τον Μαρθελίνο Γκαρθία, ο οποίος ναι μεν είχε πάντοτε μια άριστη σχέση με τον Ερνάν, πολλές φορές όμως είχε μεγάλες συζητήσεις μαζί του για να τον πείσει να μην φεύγει σαν «τρελός» στην επίθεση, είτε ξεχνώντας να γυρίσει ξανά πίσω, είτε μην έχοντας την υπομονή να περιμένει τους συμπαίκτες του να τον ακολουθήσουν μπροστά! Ο Πέρες ολοκλήρωσε τη δεύτερη σεζόν του (2012/13, στη Σεγούντα) με 16 συμμετοχές και 2 γκολ, ενώ στην τρέχουσα περίοδο και μέχρι να πάρει τη μεταγραφή στον Ολυμπιακό, έπαιξε σε 13 ματς της Πριμέρα και σε 1 του Copa del Rey, σκοράροντας ένα γκολ στο 4-1 επί της Βαλένθια.

Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καριέρα του Πέρες είναι αυτό της Εθνικής Παραγουάης, με την οποία έχει αγωνιστεί 19 φορές, σημειώνοντας ένα γκολ εναντίον της Γουατεμάλας σε φιλικό αγώνα που είχε διεξαχθεί στις 15 Αυγούστου του 2012 (τελικό αποτέλεσμα 3-3). Ο Ερνάν κλήθηκε για πρώτη φορά στην «αλμπιρόχα» τον Μάρτιο του 2010 από τον σημερινό προπονητή της Μπαρτσελόνα, Τάτα Μαρτίνο και αφού πήρε μέρος σε φιλικά παιχνίδια, αποτέλεσε μέλος της αποστολής της Παραγουάης στο Κόπα Αμέρικα του 2011 (με συμπαίκτη τον Νέλσον Βαλντές) που διοργανώθηκε στην Αργεντινή. Εκεί έπαιξε μόνο σε δυο ματς, στον προημιτελικό με τη Βραζιλία και στον χαμένο τελικό με την Ουρουγουάη, και τις δυο φορές ως αλλαγή. Η τελευταία φορά που ο Πέρες κλήθηκε στην Εθνική ήταν στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, σε ένα φιλικό με το Ελ Σαλβαδόρ.  

Το βράδυ της Παρασκευής (31/1), οι Πειραιώτες ανακοίνωσαν και επίσημα την απόκτηση του Ερνάν Πέρες από την Βιγιαρεάλ. Με τους δύο Παραγουανούς διεθνείς άσσους, ο Ολυμπιακός αναπλήρωσε τα κενά που άφησαν οι πωλήσεις των Βλάντιμιρ Βάις (Lekhvija SC) και Κώστα Μήτρογλου (Φούλαμ).

Η ανακοίνωση της πειραϊκής ΠΑΕ: 

"Η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανακοινώνει την απόκτηση του ποδοσφαιριστή Ερνάν Πέρεζ".

Εμείς περιμένουμε να δούμε την ουσία του παίχτη στο γήπεδο, εκεί θα φανεί κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει την ομάδα μας... χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστεί με τους υπόλοιπους Ερυθρόλευκους.. Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε καλή επιτυχία.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ 2 - 1

                                                                

Συγκινητικές οι στιγμές που καταγράφηκαν στο ναό μας λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας μας αλλά και των φιλοξενούμενων να καταθέτουν τριαντάφυλλα στη μνήμη των αδελφών μας που χάθηκαν τόσο άδικα πριν από 33 χρόνια. Ακολούθησε ενός λεπτού σιγή από τις δύο ομάδες και τον κόσμο μας... μια εικόνα η οποία δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα... πόνου... αγανάκτησης... ανατριχίλας...

Ο Θρύλος νίκησε 2-1 για την 22η αγωνιστική της Superleague, σε ένα παιχνίδι αρκετά δύσκολο καθόλη την διάρκεια του αγώνα. Ο Παναιτωλικός μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι, ειδικά τα πρώτα είκοσι λεπτά οπου ασκούσε πίεση με μεγάλο ρυθμό σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του γηπέδου. 

Αποτέλεσμα αυτής της πίεσης ήταν να σκοράρει μόλις στο 5ο λεπτό, όπου μετά απο λάθος του Μανιάτη η ομάδα του Αγρίνιου βγήκε στην επίθεση με τον Καμαρά να βρίσκει στόχο. Οι Ερυθρόλευκοι μετά το γκολ έκαναν περίπου 20 λεπτά να "ξυπνήσουν". Στο 26ο λεπτό, μετά απο φάση διαρκείας στην περιοχή της αντίπαλης ομάδας, ο Olaitan με κεφαλιά στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Rafael Bracali κάνοντας το 1-1. Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε με τις δύο ομάδες να μοιράζονται το γήπεδο.

Ξεκινώντας το 2ο ημίχρονο η ομάδα της καρδιάς μας είχε ως πρώτο στόχο την ολική ανατροπή του παιχνιδιού. Μπήκε πιο δύνατα από τον σκληροτράχηλο στο φετινό Πρωτάθλημα Παναιτωλικό, ο οποίος ήταν αδύναμος σε ελάχιστα σημεία. Αποτέλεσμα ήταν να περιοριστεί και να βγάζει λιγότερες φάσεις, σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο. 

Πάντως, οι φιλοξενούμενοι ήταν αυτοί που απείλησαν πρώτοι στο δεύτερο ημίχρονο με σουτ του Καμαρά στο 54, όπου έδιωξε ενστικτωδώς ο Ρομπέρτο. 

Στο 71ο λεπτό έρχεται η δικαίωση για τους Πειραιώτες. Έπειτα από κόρνερ του Ιμπαγάσα από αριστερά, η μπάλα βρήκε στο χέρι του Μπακάκη και ο διαιτητής Μήτσιος καταλόγισε το πέναλτι. Ο Κάμπελ το εκτέλεσε εύστοχα για το 2-1. 

Στο σημερινό παιχνίδι πραγματοποίησε ντεμπούτο με την Ερυθρόλευκη φανέλα ο Nelson Valdez, χωρίς να δείξει κάτι το ιδαίτερο. Φυσικά είναι και απόλυτα λογικό, καθώς έπαιξε μόνο 30' λεπτά στο 1ο του παιχνίδι και χρειάζεται να μπει στο κλίμα της ομάδας. 

Η νίκη του Ολυμπιακού είναι πλέον γεγονός, τα βρήκαμε λίγο σκούρα αλλά το τελικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Η σημερινή νίκη ήταν απολύτως απαραίτητη αφού ήταν αφιερωμένη στα αδικοχαμένα μας αδέρφια...

Οι συνθέσεις:

Ολυμπιακός: (Μίτσελ Γκονθάλεθ) Ρομπέρτο, Σαλίνο (71' Μασάντο), Παπαδόπουλος, Μανωλάς, Χολέμπας, Σάμαρης, Μανιάτης, Κάμπελ, Ολαϊτάν, Σαβιόλα (59' Ιμπαγάσα), Στσέποβιτς (60' Βαλντές)

Παναιτωλικός: (Μάκης Χάβος) Μπρακάλι, Κουτρουμάνος (68' Καλί), Κούσας, Καμαρά, Θεοδωρίδης (75' Νταλμά), Γοδόι, Σφακιανάκης (79' Μπόγιοβιτς), Γκάλο, Μπακάκης, Φλοράν, Μπικέ.

Καλό βράδυ σε όλους....

Θέα 7 Ερνέστο

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 33 ΧΡΟΝΙΑ... ΠΙΣΤΟΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ!

Καλησπέρα αδέρφια,

Σήμερα πραγματοποιήθηκε το μνημόσυνο για τα αδέρφια μας στις 13:00. Πιστοί για άλλη μια φορά στο ραντεβού μας. 33 χρόνια μετά.. και ο πόνος δεν έχει απαλύνει.. η μνήμη εκείνης της θλιβερής μέρας παραμένει αναλλοίωτη στη μνήμη όλων μας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να χάνεις αγαπημένα πρόσωπα... και μάλιστα από λάθος κάποιων ανεγκέφαλων, οι οποίοι μέχρι και σήμερα μένουν ατιμώρητοι. Συμμεριζόμαστε τον πόνο αυτών των οικογενειών και είμαστε δίπλα τους... σε κάθε μνημόσυνο παρόν, πάντα πιστοί στο ραντεβού, για τα αδέρφια μας που ΖΟΥΝ μαζί μας μέσα από την καρδιά και το μυαλό μας.

Όσα κι αν γράψει κάποιος για εκείνη την τραγική μέρα στις 8/2/1981 είναι λίγα.. πολύ λίγα....

Το μόνο που μπορούμε να βροντοφωνάξουμε όλοι με μια φωνή είναι:

ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ..!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΑΝΤΑ ΤΙΜΩ...!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ....!

Και επειδή τέτοιες στιγμές τα λόγια... είναι περιττά, δείτε φωτογραφίες από το σημερινό μνημόσυνο των αδικοχαμένων αδερφών μας.

Καλή συνέχεια... να έχετε ένα υπέροχο βράδυ.

Θέα 7 Ερνέστο